خب خب خب... زیتون تنبل اومد :دییییییی

1. چهارشنبه هفته قبل ، تولد عزیزدل من و ما بود. محمدرضا شجریان که به دنیا اومد تا صداش ، تسکین دلهای بی قرار باشه. مرد بزرگ آواز این مملکت خاموش. بانگ سبز گلوی طیف عظیمی از مردم که ادب و تواضعش محبوبیتشو صدچندان کرده. بزرگ هنرمند! دوستت دارم. تولد مبارکت ، شاد باد :***

2. کارگاه دختران برگزار شد. با لبخند به کارگاه وارد شدم و با بغض ، ازش خارج! چه مسائل بدی. چه دلهای رنجیده ای. چه مطالبات غریبی. چه خواسته های اندکی. چه دیدهای وسیعی. چه خطراتی. چقدر انرژی داشتن و چقدر افسرده بودن... سه ساعت کنارشون بودم و حرف زدن و حرف زدم و خواستن که جلسه دیگری هم داشته باشیم چون بازم حرف داشتن!

بعدش به سرپرست فرهنگسرا پیشنهاد دادم که یک کارگاه ویژه پدر و مادرهای این بچه ها بذارم. موافقت شد. لازمه. ضروریه. کاش که این پدر و مادرها فکر نکنن که علامه دهر هستن و نیازی به شنیدن ندارن!

یک ماهیتابه قشنگ مسی هم از فرهنگسرا هدیه گرفتم که رفقا پیشنهاد دادن توش هی خورش ماست درست کنم :دیییییییییی

3. پریشب تو خیابون یه هیوندای سفید بسیار زیبا دیدم که یه سگ پشملی مشملی خوشگل با صورت کوچولوش و چشمای کنجکاوش از سقف نیمه باز اتوموبیل تا کمر اومده بود بیرون و خیابونو تماشا میکرد. روی مچ دست آقای راننده هم یه دستبند طناب مانند طلا بسته شده بود و با سیگار روشنش تا آرنج از پنجره بیرون بود و دودش نصیب خیابون میشد. همه این تشکیلات یه طرف. وقتی رسیدم پشت اون ماشین ، دیدم که گوشه سمت راست شیشه عقب نوشته : یا اقدس یا هیچکس  :/

4. در مورد حوادث اخیر مکه هیچی غیر از ابراز تاسف ندارم که بگم. صرفا به اون دسته از عزیزان دلی که دهن مبارکشونو باز میکنن و میگن حقشون بود عرض میکنم که مرگ ، حق همه مونه و سر وقتش خدمت همه مون خواهد رسید. شخصا مدتیه که دیگه هیچ معنایی نمیتونم در حج و ایضا یک سری آیینهای سمبلیک مذهبی ، متصور بشم و به عنوان انسانی که در جامعه انسانی زندگی میکنه خودمو مسئول بهتر شدن اوضاع اطرافم میدونم با تمام توان سعی میکنم خوب زندگی کنم. فقط همین. و آسونم نیست البته :/

5. روانپزشک به یکی از همکارام تجویز مصرانه کرده که سه ماه دفتر و دادگاه نره. همکارم دچارافسردگی عمیق شده. دوست صمیمی شو تو دادگاه دیدم. سراغشو گرفتم. گفت داره به تجویز دکترش عمل میکنه. نگران خودم شدم :(

6. هما روستای عزیز رو هم از دست دادیم. خیلی دوستش میداشتم... :(

7. گاهی گذری وبلاگ هایی رو میخونم که دلم خیلی میگیره بخاطرشون. تو وبلاگ خانم متاهلی خوندم که هیچ رابطه جنسی با شوهرش نداره. خوندم که شوهرش مرتبا ابراز خرسندی و رضایت میکنه از زندگیش و از وجود این خانم تو زندگیش اما حاضر به رابطه جنسی نیست! واقعیتش اینه که برای شخص من (نمی گم برای ما خانمها چون من نماینده همه خانمها نیستم و از دل و روحیات همشونم خبر ندارم) رابطه جنسی فراتر از یک رابطه فیزیکیه. مسلما در فرایند اون رابطه ، لذت جسمانی هم اتفاق خواهد افتاد اما آرامش روحی و تسکین خلقی و حال خوبی که در پی یک رابطه درست و عاشقانه خواهد آمد ، اصلا و ابدا قابل قیاس با هیچ امر دیگه ای نیست و من هر چقدر فکر میکنم میبینم که نمیتونم مرتبا و روزانه ادعا کنم که از حضور مردی در زندگیم خوشحال و راضی هستم اما این بخش از رابطه رو از زندگی مشترک ، فاکتور بگیرم و حذف کنم. خیلی برام تاسف بار و دردناکه ، که خانمهایی شبیه این خانم که تعدادشون هم کم نیست روز به روز افسرده تر و سرخورده تر میشن ولی حاضر به هیچ اقدامی غیر از مصرف داروهای گیاهی و نهایتا مشاوره نیستن. میدونین چه آمار بالایی از پرونده های خانواده موضوعش تمکین هست؟ و میدونین نود ونه و نه دهم درصد ، خواهان اون دعاوی ، آقایون هستن؟ طی تمام سالهایی که مشغول وکالتم فقط و فقط دو نفر خانم رو در دفتر کارم دیدم که حاضر شدن به طرح دعوای عسر و حرج به استناد عدم حسن معاشرت که رابطه متعارف جنسی یکی از لوازم اونه. وقتی اون وبلاگو خوندم حقیقتا بغض کردم از حال و احوال زنی که روحیه خرابشو شرح داده بود و عاقبت کار که در توهم خودش با مردی غیر از همسرش هم آغوش میشه. کاش زنهای این سرزمین باور میکردن که سهم شون از همه چیز به اندازه مردان هست چون مثل یک مرد ، انسان هستن با حقوق برابر... دوباره حالم گرفت از یادآوریش...

8. ... دیگر به بخشی از تو قانع نیستم. آری! / با هرچه داری ، دوست میدارم مرا باشی / یک فصل از یک قصه؟ نه! این را نمی خواهم / میخواهم از این پس ، تمام ماجرا باشی...