1. دیشب روی یک پاراگراف از کتاب جدیدی که با جفت جان انتخاب کردیم ، قفل شدم. ده بار خوندمش. شایدم بیشتر. هضم نمیشد. برای جفت جان نوشتم که خوندن این کتاب خیلی قدرت میخواد. نوشت تو میتونی. همین دوکلمه کافی بود. گرم شدم. قهوه غلیظی زدم و همایون خان شجریان پلی کردم و دوباره به پاراگراف نزدیک شدم. یکبار دیگه کلمه به کلمه خوندمش و کتابو بستم و چشمامو هم ایضا. کل مفهومشو خیلی واضح دریافتم. همراه با تصویر نیچه که جلوی چشمم سبیلشو تاب میداد :)

2. از سماجت خودم لذت میبرم. بعد از چهارسال مبارزه برای آگاهی دادن به دیگران و صرف وقت و هزینه و انرژی و برگزاری کارگاههای مستمر و خالی نکردن سنگر و باز خوردهای مثبتی که ازشرکت کننده های کارگاهها میگرفتم (علاوه بر کارشکنی های عده ای که حضور من منافع حقیرشونو به خطر انداخته بود) حالا پاداشمو دریافت کردم. از طرف دومین مرکز بزرگ مذهبی شهر دعوت به همکاری برای برگزاری کارگاه شدم. فکر کنید! یک مرکز مذهبی معتبر دیگه. بسیار هم عااااالی. یک جبهه جدید برای مبارزه با جهل. یک تیم دوستانه تشکیل دادیم متشکل از بچه های حقوقی و جامعه شناسی. کار کردیم و مطالعه کردیم و اتاق فکر گذاشتیم و گروه مجازیشو ساختیم و تقسیم وظیفه شد و نهایتا هفته گذشته اولین جلسه برگزار شد که شبیه یک دورهمی دوستانه بود و امشب دومین جلسه خواهد بود. فعلا هر هفته برقرار هستیم :)

3. کوه ها با همند و تنهایند / همچو ما با همان تنهایان...