1. فقط خدا میدونه که چقدر خسته م...
صبح علی الطلوع ، زیتونک ناشتا رو رسوندم بیمارستان طرف قرارداد هواپیمایی هما. لابد دیگه همتون از پستهای اخیر من و پاسخ کامنتها ، متوجه شدین که زیتونک شغل باب سلیقه خودش رو که همانا "مهمانداری هواپیما" هست ، انتخاب کرد و من هم با پذیرشی عجیب و صبری غریب ، کوتاه اومدم و الان هم دارم پا به پاش میرم و میام و مقدمات کارهاشو ردیف میکنم!

به دخترم از جهاتی تو این قضیه افتخار میکنم. اینکه برای انتخابش مبارزه کرد و الان با همه منطقش داره از انتخابش دفاع میکنه و اینکه بخاطر رسیدن به هدفش ، سختیهای این برنامه رو به جون خریده. خیلی قشنگ و با اراده محکم ، داره وزن کم میکنه و خیلی بیشتر از قبل به ظاهرش میرسه و پیگیر تقویت زبانش شده :***

کاش خوشحال باشه. کاش راضی باشه. منم همینو میخوام که علیرغم میل باطنی خودم ، اجازه دادم بره تو راهش.
بله... رفتیم بیمارستان... ای خداااااااااااا شکرت که من اصلا نمیدونستم که این بیمارستان چققققدر بزرگه و چققققققققدر بیمار داره و چقققققققققققققدر شلوغه. شکرت خداجونم بابت سلامتی. از ساعت 7 صبح ، درگیر دو سری آزمایش خون و ادیومتری و عکس قفسه سینه و نوار قلب و نوار مغز و تست اعتیاد بودیم و آخرش هم یک سری آزمایشهای خون رفت واسه پنج شنبه.

ای بابااااااااااااااا...مردم آبرو دارن آخه عزیز من! دستشویی ، در نداشت و یه خانمی روبرو مینشست و نگاه میکرد که ببینه نمونه مال خود متقاضیه یا از خونشون آورده!!!
با تکنسین نوار مغز ، اینقدر خندیدیم که واقعا دل درد شده بودم. خدا خیرش بده با اخلاق خوشش...
عوضش تکنسین عکس قفسه سینه ، الهی نصیب گرگ بیابون نشه...
ادیولوژیست هم خیلی ماه بود. از خاطراتش با پروازهای داخلی و خارجی و تفاوتهاشون برامون گفت...

و اینچنین شد که زیتون ، الان کاملا له شده و از فردا هم زیتونک رسما دانشجوی دوره مهمانداری هما خواهد بود و هر روز ظهر تا عصر کلاس داره :|
البته مهندس مسئول مرکز آموزش و بقیه پرسنل و اساتید ، به بچه ها میگن دانشجو. اما به نظر من باید بگن کارآموز و البته کسی نظر منو نخواسته :دیییی

یه چیز جالب این که تو مدتی که من با خودم درباره انتخاب زیتونک ، درگیر و دست به یقه بودم ، به بعضی آدمهای مورد وثوق که میرسیدم و همشون میدونستن که زیتونک کنکوری بوده و سراغشو میگرفتن ، از بابت انتخابش گلایه میکردم و نارضایتی مو صریح و واضح ابراز میکردم و توضیح میدادم که رشته دانشگاهش موازی شغلش نیست و صد در صد مطمئن بودم که باهام همدردی میشه و هممون با هم زیتونکو به سیخ و صلابه میکشیم!
اما در کمال ناباوری همه اون دوستان موثق و اهل فن ، به محض شنیدن حرفهای من از ذوق و شوق در پوست خود نمی گنجانیدن :دی و قربون صدقه قد و بالا و تیپ و قیافه زیتونک میرفتن و هممون با هم سوسک میشدیم روی دست و پای بلوری بچه مون :دی و منم کلا با دیدن اشتیاق و تشویق های اونها یادم میرفت که انتظار همدلی داشتم!

بهرحال ، دخترک من با ژن مبارزه و اراده به دنیا اومده و بسی جای خوشحالیست :)

2. فردا صبح ، شرکت :)