پاره قلب من

امروز ، رسما وارد دنیای آدمهای بزرگ میشوی. پا به سن قانونی میگذاری. هجده سال را تمام میکنی.

میخواهم چند جمله برایت بنویسم:

از داشتن تو خوشحالم. خدا را بخاطر وجود نازنینت شاکرم. اما باید بدانی که هرگز خودم را بابت لحظات بدی که در زندگی داشته ای و مسئول مستقیم آن من هستم نخواهم بخشید.

میدانم که عاقل تر از آن هستی که حرفم را با سوء تعبیر ، برداشت کنی.

میدانم که مهربان تر از آن هستی که حرفم را تبدیل به تیری کنی که دل خودم را نشانه بگیرد.

تو بزرگترین هدیه خداوند در زندگی منی. بزرگترین و ارزشمندترین هدیه اش.

شادمانم از اینکه باهوش و شوخ طبع و زیبا و ساده دل و پاک و باوجدان و منصف هستی.

با تمام وجودم ، نگران آینده تو هستم و نگرانش. حتی اگر کنارت نباشم بنا به هر دلیل خوب یا بدی.

آرزوهای بزرگ برایت دارم.

هرزمان که اذان میدهند یا باران میبارد (تو میدانی که من معتقدم که دعای وقت اذان و باران ، مستجاب است) از خدا برای تو ، خوشبختی واقعی و موفقیت در درس و کار و تندرستی کامل و شادی حقیقی و پول تمیز زیاد و دست بخشنده ، طلب میکنم.

یادت هست که داستان رستم و شغاد را برایم میخواندی؟ یادت هست که با مرگ رخش ، اشک ریختی؟ از آن شب ، دعای دیگری هم برایت دارم. اینکه خدا به دل مهربان و حساس تو ، وسعت تحمل و پذیرش پویای این دنیای نابرابر و نابرادر هم عطا کند.
اینها آرزوهای من برای تو بود.

عزیزدلم

دخترکم
(که تا صد سال دیگر هم "دخترک" من خواهی بود)
تو را با همه خوبیها و شیطنتهایت به دست حافظ و قوی پروردگار میسپارم.

خودت هم مراقب خودت باش. مراقب جسمت و روحت.

میدانی که عاشقت هستم.