تنها ، تویی تو که می تپی به نبض این رهایی

تو فارغ از وفور سایه هایی

بازآ که جز تو جهان من حقیقتی ندارد

تو می روی که ابر غم ببارد

به سمت ماندنت راهی نمیشوی چرا

گاهی ستاره هدیه کن به مشت پوچ شب ها

شمرده تر بگو با من حروف رفتنت

تا من بگیرم از دلت همه بهانه ها را

آشوبم آرامشم تویی

به هر ترانه ای سر می کشم تویی

بیا که بی تو من غم دو صد خزانم

بگذار بگویم که از سراب این و آن بریدم

من از عطش ترانه آفریدم...

پ.ن

در خزعبل بازار ترانه های امروزی ، گاهی به آهنگهایی میرسم که علاوه بر اینکه حرف دل من است و از این جهت بر گوشهایم و دلم ، خوب می نشیند اما مهمتر این که به شعور شنونده توهین نکرده و ارزش دارد که برایش هم پول و هم وقت بدهی.

آهنگ بالا جزو آلبوم "باران تویی" از "چارتار" ، نمونه همین آثار است.