چقدر خوبه که روزی که دلت گرفته و داری از زور بغض خفه میشی ، یهو منشیت بیاد اجازه بگیره که یه ساعت زودتر بره. وقتی که رفت ، بلند شی بری چراغا رو خاموش کنی و درها رو قفل کنی و بیفتی روی کاناپه و از اختلاط اشک با خط چشم و ریمل نترسی و هی بباری و هی بباری و هی بباری تا آروم بگیری. بعد بلند شی بری سر آینه و به اون قیافه غریب ، زل بزنی و دلت به رحم بیاد و این جمله رو که نمیدونی کجا خوندی بهش بگی: غصه نخور دیوونه. من که باهاتم!

کاش یهو منشیم بیاد اجازه بگیره که یه ساعت زودتر بره...