جای دوست من خالیست.

دوست من خنده رو بود.

فعال بود.

سرزنده بود.

صاحب فکر بود.

قلم داشت.

دوست من شعر میگفت اما پاداشش ، ناسزا بود.

دوست من درد داشت.

غصه داشت.

میخندید اما دلش پر از گلایه بود.

دوست من تسلیم نبود.

از همه بی انصافی ها و تبعیض ها شاکی بود.

دوست من چادر رنگی می پوشید.

زنگ موبایلش ، آواز مدرسه موشها بود.

دوست من بعد از اینکه کتک میخورد با بچه هایش والیبال بازی میکرد.

دوست من نجیب بود.

معتقد بود.

او چشمهای خدا را دیده بود.

دوست من زندگی ناراحتی داشت.

ناراحت و دردناک اما چون مادر بود ، تحمل می کرد و تاب می آورد.

دوست من همراه و شریک نداشت.

سایه ای که بر سر او بود ، امن و پایدار نبود.

دوست من حتی مجبور بود که دفتر شعرش را در هفت سوراخ پنهان کند تا مبادا متهم به خیانت شود!!!

دوست من استاد صبر بود.

با صبر زنده بود.

با امید و گذشت.

با شعور ، زنده بود.

دوست من نامرادیها را به حساب تقدیر نمی گذاشت.

او بسیارچیزها را تغییر داده بود.

ساکت بود اما ساکن نبود.

دوست من روح سبزی داشت که گرما می طلبید.

اما او در زمهریر ، متوقف شده بود.

به همین خاطر به آتش پناه برد...!

دوست من یک زن بود.

پ.ن

1. دوست من ، خودسوزی کرد...

2. متاسفم برای جامعه ای که مبلغه هایش امثال تو هستند که به راحتی قضاوت میکنی و به راحتی برچسب میزنی و به راحتی اتهام وارد میکنی و تازه عذر بدتر از گناه می آوری. اگر هنر تبلیغ داشتی بستگانت مجبور به ریا نبودند...

3. دوست من ، خودسوزی کرد...