دگرگونه هشت

همینطور از اول صبح یه مصراع از غزل حافظ میاد سر زبونم. آه می کشم و زمزمه می کنم. چند دقیقه یه بار بغض میاد و میره. حال روبراهی ندارم. دلم یه جای خنک و معطر و خلوت و آرامبخش میخواد. مثلا گوشه یکی از رواقهای حرم امام رضا.

اون مصراع اینه: 

... بیچاره ما که پیش تو از خاک ، کمتریم...